Modyfikacja pogody, celowe lub nieumyślne zmienianie warunków atmosferycznych przez działalność człowieka, wystarczające do zmiany pogody w skali lokalnej lub regionalnej.

Uwagi ogólne
Ludzie od dawna starają się celowo zmieniać takie zjawiska atmosferyczne jak chmury, deszcz, śnieg, grad, błyskawice, burze, tornada, huragany i cyklony. Współczesna era naukowej modyfikacji pogody rozpoczęła się w 1946 r. Od prac Vincenta J. Schaefera i Irvinga Langmuira z General Electric Research Laboratories w Schenectady. krople w zamrażarce, kropelki zostały szybko zastąpione kryształkami lodu, które zwiększyły swój rozmiar, a następnie spadły na dno pudełka.

Eksperymenty Schaefera-Langmuira w laboratorium i atmosferze wykazały, że tak zwane chmury przechłodzone – mianowicie chmury złożone z kropelek wody w temperaturach poniżej zera – mogą zostać rozproszone. Kiedy przechłodzone chmury zostały zasiane ziarnami suchego lodu, uformowały się kryształki lodu, które stały się wystarczająco duże, by wypaść z chmur.

Niektóre substancje inne niż suchy lód mogą być użyte do nasienia chmur. Na przykład, gdy jodek srebra i jodek ołowiu są spalane, tworzą dym drobnych cząstek. Cząstki te wytwarzają kryształy lodu w przechłodzonych chmurach poniżej temperatur około -5 ° C, gdy przechłodzone krople chmur odparowują. Para wodna może następnie osadzać się na kryształach jodku srebra lub jodku ołowiu. Chociaż wiele innych materiałów może powodować powstawanie kryształów lodu, wyżej wymienione są najczęściej stosowane. W większości suchy lód jest rozpraszany z samolotów, ale jądra srebra jodkowego mogą być generowane na ziemi i przenoszone w górę przez prądy powietrzne, wprowadzane z samolotów lub wytwarzane przez urządzenia pirotechniczne, takie jak rakiety lub wybuchające pociski artyleryjskie.

W wielu krajach przeprowadzono szereg testów naukowych i projektów operacyjnych modyfikacji pogody. Największe programy były w Stanach Zjednoczonych, byłym Związku Radzieckim, Australii i Francji.

Większość programów modyfikacji pogody w Stanach Zjednoczonych dotyczyła deszczu lub śniegu. Chociaż wciąż trwa spora debata na temat skuteczności rozsiewania chmur, dowody wskazują, że w pewnych warunkach meteorologicznych siew nasion jąder lodowych może zwiększać opady o wartości sięgające nawet kilkudziesięciu procent. W innych okolicznościach mogą wystąpić spadki, aw jeszcze innych nie ma efektu.

W Rosji, wielu innych byłych republikach radzieckich i RPA, główne programy modyfikacji pogody miały na celu zmniejszenie upadku niszczącego gradu. Eksperymenty w tym obszarze były najwyraźniej udane. Procedury obejmowały wprowadzenie jąder lodu do potencjalnych chmur gradowych za pomocą artylerii lub rakiet. Próby modyfikacji gradobicia w innych krajach odniosły mieszany sukces.

Wielu amerykańskich naukowców zaszczepiło jądra lodowe. Chociaż wyniki były niejednoznaczne, niektórzy meteorolodzy uważają, że w niektórych przypadkach możliwe jest zmniejszenie intensywności huraganów. Jednak zanim stwierdzimy, że huragany mogą być korzystnie zmodyfikowane, potrzebne są dalsze badania. Obecnie na całym świecie nie ma żadnych programów próbujących wysiewać huragany. Ograniczone próby modyfikacji cyklonów o średniej szerokości geograficznej w przeszłości nie powiodły się. W przypadku tornad wiedza o ich dynamicznej strukturze pozostaje ograniczona i nie podjęto żadnych prób ich kontrolowania.

Istnieje wiele nieporozumień dotyczących obecnego stanu modyfikacji pogody. Obecne techniki dotyczą głównie wpływu istniejących systemów chmurowych. Nie ma dowodów ani powodów, by sądzić, że na tym etapie zasiew chmur może spowodować lub zakończyć susze. Takie suche okresy wynikają ze specyfiki ogólnego obiegu atmosfery, która prowadzi do zatapiania powietrza i nieba bez chmur na obszarach przyzwyczajonych do opadów. Gdy nie ma chmur, nie może być rozsiewania chmur.

Ponieważ meteorolodzy opracowali schematy zmiany pogody, problemy ekologiczne, społeczne i prawne stały się poważniejsze. Wiele stanów USA ma przepisy regulujące działania związane z modyfikacją pogody. Złożono pozwy, w których strony kwestionowały własność chmur i opadów w nich.

Metody modyfikowania zjawisk atmosferycznych

Siew chmurowy
Krople chmur tworzą się, gdy para wodna skrapla się na małych cząstkach w atmosferze zwanych jądrami kondensacji chmur (CCN). Zazwyczaj chmura składa się z maleńkich sfer wody o średnicy od kilku mikrometrów do kilkudziesięciu mikrometrów. Liczba kropelek chmur na centymetr sześcienny waha się od mniej niż 100 do ponad 1000; 200 kropel na centymetr sześcienny jest w przybliżeniu wartością średnią. Chmury nad oceanem zazwyczaj mają mniej kropel chmur na centymetr sześcienny niż ich odpowiedniki nad lądem, ponieważ mniej CCN jest obecnych w powietrzu morskim.

Ważną cechą chmury jest jej temperatura. Kiedy jest wszędzie powyżej 0 ° C, mówi się, że chmura jest ciepła. Często chmury rozwijają się na wysokościach, gdzie temperatury są poniżej 0 ° C, ale kropelki nie zamarzają z powodu czystości wody. Mówi się, że takie chmury są przechłodzone. W atmosferze przechłodzenie do temperatury -10 ° C lub nawet -20 ° C nie jest niczym niezwykłym. Im niższa temperatura, tym większe prawdopodobieństwo, że kropelki przechwycą tak zwane jądra lodu, co spowoduje ich zamrożenie. W temperaturach poniżej -40 ° C praktycznie wszystkie chmury składają się z kryształków lodu.

Wiele chmur całkowicie płynnych, zarówno ciepłych, jak i przechłodzonych, jest stabilnych w tym sensie, że ich wielkość jest ograniczona do kilkudziesięciu mikrometrów, a chmury mogą trwać przez pewien czas, nie dając deszczu ani śniegu.

Czasami natura ma niedobory jąder lodowych iw rezultacie przechłodzone chmury mogą utrzymywać się przez wiele godzin. W takim przypadku dodanie jąder lodu może zaburzyć stabilność chmury, powodując powstawanie kryształów lodu; mogą one następnie rosnąć i powodować opady atmosferyczne.
Wprowadzenie jakiejkolwiek substancji do chmur w celu ich zmiany nazywa się obsiewaniem chmur. Ciepłe chmury (powyżej 0 ° C) zaszczepiono materiałami, takimi jak cząsteczki chlorku sodu lub chlorku wapnia, lub rozpyloną wodą. Celem tych procedur jest wytworzenie gigantycznych kropelek chmur, które będą rosły w wyniku koalescencji, opadania i zamiatania mniejszych kropel chmur. Mgły nad lotniskami zostały zasiane w celu zmniejszenia gęstości chmur i poprawy widoczności i warunków sufitowych. Ciepłe chmury konwekcyjne zostały zasiane w celu zwiększenia opadów.

Samoloty zostały użyte do dozowania rozpylonej wody lub cząstek soli. W niektórych przypadkach rozpylono słoną wodę. Niestety takie rozwiązania są korozyjne dla powierzchni samolotów i muszą być traktowane ostrożnie. W niektórych programach cząstki chlorku sodu w postaci sproszkowanej zostały wysadzone z ziemi.

Większość działań związanych z modyfikacją chmur dotyczyła przechłodzonych chmur i obejmowała wysiewanie jąder lodowych. Pierwszą substancją, która okazała się skuteczna jako środek zasiewowy chmury był suchy lód. Jego temperatura jest tak niska (około -78 ° C), że powoduje spontaniczne tworzenie się kryształków lodu z pary wodnej. Szacuje się, że gram suchego lodu wytworzy co najmniej 3 × 1010 kryształów lodu. Najczęstszą procedurą wysiewu z suchym lodem jest przelot nad chmurą i rozproszenie pokruszonych granulek o średnicy mniejszej niż milimetr do kilku milimetrów wzdłuż ścieżki lotu. Typowa dawka wysiewu może wynosić kilka kilogramów suchego lodu na kilometr lotu.

Suchy lód nie jest już szeroko stosowany jako czynnik zasiewu chmur, ponieważ ma wadę polegającą na tym, że musi być dostarczany do przechłodzonych obszarów chmury oraz z tego, że po odparowaniu osadu suchego lodu nie może już dłużej wpływać na chmurę. Chmury przechłodzone są obecnie najczęściej obsiewane drobnymi cząstkami jodku srebra.

Istnieje wiele technik wysiewu jodkiem srebra. Wszystkie z nich wytwarzają dużą liczbę drobnych cząstek o średnicy od około 0,01 do 0,1 mikrometra. Powszechną procedurą jest rozpuszczenie jodku srebra w roztworze jodku sodu w acetonie. Stężenie jodku srebra może wynosić od 1 do 10 procent. Gdy roztwór jest spalany w dobrze wentylowanej komorze w temperaturze około 1100 ° C, powstaje bardzo duża liczba jąder lodu. Stężenie wzrasta gwałtownie wraz ze spadkiem temperatury. Typowa ilość w -10 ° C to 1013 jąder lodu na gram jodku srebra. Narażenie na światło ultrafioletowe powoduje szybką dezaktywację jąder jodku srebra. Stężenie jąder może się zmniejszyć o 10 razy na każdą godzinę ekspozycji.

W Stanach Zjednoczonych, Francji, Szwajcarii i Argentynie dużą część siewu jodku srebra przeprowadzono za pomocą generatorów gruntowych. W takim przypadku oczekuje się, że prądy powietrzne przetransportują jądra do przechłodzonych części chmury.

Eksperymentujący w Stanach Zjednoczonych, Australii, Izraelu i innych krajach również używali samolotów do rozpraszania cząstek jodku srebra. W większości jodek srebra w acetonie został spalony w generatorach zawieszonych na skrzydłach jednego lub więcej samolotów. W niektórych testach zastosowano w tym celu urządzenia pirotechniczne. Kiedy spadają z góry do chmur, zapala się stała mieszanina jodku srebra i substancji łatwopalnej.

Radzieccy eksperymentatorzy polegali na rakietach wystrzelonych z ziemi. Procedura ta została po raz pierwszy zastosowana we Włoszech, ale Sowieci udoskonalili ją, wykorzystując lepszą rakietę, w której mieszanina pirotechniczna mogła zostać zapalona w dowolnym miejscu na drodze lotu. Również w eksperymentach radzieckich wykonano wiele siewów jąder lodu za pomocą 70-milimetrowych dział artyleryjskich, które wystrzeliwały pociski zawierające 100 do 200 gramów jodku ołowiu lub jodku srebra. W określonym położeniu pocisk eksplodował i rozproszył jądra lodu.

Większość prac nad modyfikacją chmur dotyczyła zmiany wielkości cząstek chmur lub wyporu powietrza chmury. Wielu naukowców było zainteresowanych opracowaniem procedur zmiany struktury elektrycznej chmur. Jednym z praktycznych celów było zmniejszenie liczby pożarów lasów spowodowanych piorunami. Małe chmury zostały zmodyfikowane elektrycznie poprzez uwalnianie dużych ilości jonów z długiego kawałka drutu zamontowanego w pobliżu ziemi.

Próby zmiany elektrycznego charakteru dużych burz obejmowały wysiewanie jąder lodowych i, w innym zestawie eksperymentów, dużą liczbę krótkich metalowych pasków. Celem było zapobieżenie takiemu koncentracji ładunku elektrycznego chmur, że nastąpiłby uderzenie pioruna.

Rozpraszanie mgły
Aby samoloty mogły startować i lądować, konieczne jest, aby sufit (wysokość podstawy chmur nad ziemią) i widoczność były powyżej pewnych minimalnych wartości. Szacuje się, że w samych Stanach Zjednoczonych przestoje na lotniskach przez mgłę kosztowały linie lotnicze wiele milionów dolarów rocznie. Istotny wpływ niskich pułapów i widoczności na operacje samolotów wojskowych został silnie podkreślony podczas II wojny światowej, kiedy alianckie samoloty wyleciały z mglistej Anglii.

Pod koniec lat trzydziestych podejmowano próby rozpraszania mgieł poprzez wysiewanie ich cząstkami soli, w szczególności chlorkiem wapnia. Odnotowano pewien sukces, ale ta technika nie wydawała się praktyczna. W połowie lat 40. duże ilości ciepła wykorzystano do oczyszczenia pasów startowych lotnisk. Program o nazwie FIDO (Fog Investigation Dispersal Operations) wykorzystywał palniki nafty wzdłuż pasów startowych. Uwolnione przez nich ciepło obniżyło względną wilgotność powietrza i spowodowało parowanie kropel oraz wystarczającą poprawę w suficie i widoczności, aby umożliwić samolotom lądowanie lub start.

Rozpraszanie przechłodzonych mgieł za pomocą jąder lodu trwa już od wielu lat. Przygotowano tabele określające ilości suchego lodu do rozproszenia, w zależności od takich czynników, jak prędkość wiatru, grubość chmury i temperatura. Typowa dawka wysiewu może wynosić około dwóch kilogramów na kilometr lotu. Specjalny sprzęt został opracowany w celu dozowania suchych płatków lodu lub granulek z samolotu lub z ziemi.

Przeprowadzono badania wartości technik akustycznych do usuwania mgieł. Takie schematy działają dobrze w komorze chmur, gdzie można ustawić stojące fale dźwiękowe, ale nie ma dowodów na to, że rozsądne źródła dźwięku mogą skutecznie zmieniać właściwości mgieł w wolnej atmosferze.

Modyfikacja opadów
Wkrótce po dowodzie Schaefera, że ​​wysiewanie suchego lodu może zmodyfikować przechłodzone chmury stratusowe, było wiele projektów mających na celu zwiększenie opadów deszczu lub śniegu z ważnych ekonomicznie kwot. Pierwsze testy zasiewania chmur wykazały, że podczas rozpraszania warstwowych chmur spadły niewielkie ilości śniegu, które nie spadłyby, gdyby nie było siewu. Niektórzy meteorolodzy postawili hipotezę, że poprzez wysiew grubych chmur powinno być możliwe spowodowanie znacznego wzrostu deszczu lub śniegu. Niestety, z punktu widzenia zaprojektowania eksperymentu naukowego, który przetestowałby tę hipotezę, im grubsza chmura, tym większa szansa na naturalne opady. Sama grubość chmury nie pozwala na unikalną specyfikację ilości deszczu lub śniegu. Inne czynniki, takie jak siła i trwałość wznoszenia się chmury, temperatura na szczycie chmury, poziome wymiary chmury i jej właściwości mikrofizyczne wpływają na wielkość opadów.

Złożona natura chmur jak dotąd udaremniła próby opracowania ilościowych prognoz opadów o wystarczającej dokładności, aby można je było wykorzystać do oceny schematu zasiewania chmur. Ponadto, jak wiadomo, opady atmosferyczne są bardzo zmienne w czasie i przestrzeni. W rezultacie nie jest możliwe, w oparciu o teorię fizyczną, odpowiedzieć zadowalająco na pytanie: „Ile padłby deszcz lub śnieg, gdyby nie było zasiewu chmur?”

Najbardziej wiarygodne dowody dotyczące wpływu rozsiewania w chmurze pochodzą z programów, w których zastosowano techniki statystyczne do projektowania eksperymentów i testowania hipotez dotyczących skuteczności konkretnego schematu rozsiewania chmur. Od końca lat 40. XX wieku zastosowano wiele projektów eksperymentalnych i procedur oceny. Wśród naukowców i statystyków panowało wiele nieporozumień na temat interpretacji programów przeprowadzonych w przeszłości.

Kwestia o fundamentalnym znaczeniu została podniesiona w odniesieniu do naukowej wartości projektów zwiększania opadów prowadzonych przez interesy prywatne lub handlowe. Takie operacje zwykle opierają się na założeniu, że wysiew zwiększy opady. Nie zostały przeprowadzone jako eksperymenty mające na celu sprawdzenie, czy taki wynik byłby wynikiem. Pewni wybitni statystycy przyjęli stanowisko, że ponieważ projekty te nie wprowadziły celowo „randomizowanych” lub innych procedur kontrolnych w celu zmniejszenia wpływu uprzedzeń przez operatorów, uzyskane przez nich dane nie mogą być wykorzystane do sprawdzenia skuteczności rozsiewania w chmurze. Na tej podstawie w 1957 r. Różne statystyki przedstawiły optymistyczne wnioski amerykańskiego Komitetu Doradczego ds. Kontroli Pogody dotyczące skuteczności rozsiewania chmur. W końcowym raporcie komisji stwierdzono, że opady z przechłodzonych chmur zimowych nad górskimi zachodnimi Stanami Zjednoczonymi wzrosły o około 10 do 15 procent w wyniku wysiewu jodku srebra. W 1966 r. Specjalny panel Narodowej Akademii Nauk, ponownie wykorzystując dane pochodzące głównie od operatorów prywatnych lub komercyjnych, doszedł do niemal tego samego wniosku. Od końca lat 90. jodek srebra jest rutynowo wykorzystywany do nasienia zimowych przechłodzonych chmur nad górskimi zachodnimi Stanami Zjednoczonymi w celu zwiększenia ilości śniegu.

Najnowsze dowody wskazują, że czasami wysiewanie jąder lodu może zwiększyć opady z niektórych przechłodzonych chmur o kilkadziesiąt procent. W innych okolicznościach wysiew może prowadzić do spadku o mniej więcej tej samej wielkości. W jeszcze innych sytuacjach meteorologicznych wysiew jest nieskuteczny. Z kilkoma wyjątkami nadal nie jest możliwe określenie warunków, w których można oczekiwać pozytywnych lub negatywnych skutków. Wydaje się, że w niektórych typach przechłodzonych chmur temperatura na górnej granicy chmury jest ważnym, ale nie jedynym wskaźnikiem najbardziej prawdopodobnych skutków siewu jąder lodu.

Od późnych lat 60. XX wieku podejmowano coraz większe wysiłki w celu opracowania matematycznych modeli chmur i systemów chmurowych. Gdy istnieje dokładny model, możliwe jest obliczenie oczekiwanych wyników siewu jąder lodu za pomocą komputera. To podejście zostało zastosowane przez Joanne Simpson z amerykańskiej administracji ds. Usług środowiskowych i innych w celu przetestowania wpływu ciężkich dawek jodku srebra na chmury cumulonimbus. Odkryła, że ​​wpływ jąder lodowych na duże chmury konwekcyjne jest ściśle zgodny z przewidywaniami teoretycznymi. Pewne określone chmury rosły i wytwarzały więcej deszczu niż miałyby, gdyby nie zostały zasiane.

Ważne, ale wciąż nierozwiązane pytanie dotyczy wpływu zasiewu chmur na opady atmosferyczne z obszaru docelowego. W większości badań wykazano przekroczenia opadów, ale nadal istnieje możliwość spadku nie tylko daleko w dół, ale także we wszystkich innych kierunkach.

Przeprowadzono szereg testów w celu stymulowania opadów deszczu z ciepłych chmur cumulus poprzez wysiewanie ich cząstkami chlorku sodu. Doniesiono, że eksperymenty w Indiach i niektórych innych krajach z powodzeniem zwiększyły ilość opadów.

Modyfikacja innych zjawisk pogodowych
Elektryczność w chmurach
Zastosowano różne schematy, aby zmodyfikować elektryczną naturę chmur i występowanie błyskawic typu chmura-ziemia. Badania wykazały, że uwalniając duże ilości jonów w pobliżu ziemi, można wpływać na właściwości elektryczne małych chmur cumulusowych. Nie oznacza to jednak, że w ten sposób można wpływać na duże chmury. Próby sztucznego wyładowania elektrycznego w celu uniknięcia uderzenia pioruna w rakietę startową to obszar aktywnych badań w Kennedy Space Center na Florydzie.

Nie ma przekonujących dowodów na poparcie twierdzenia, że ​​uwalnianie naładowanych elektrycznie cząstek wpłynie na opady atmosferyczne z mgieł lub chmur.

Obszerny program dotyczący modyfikacji burz z piorunami został przeprowadzony przez US Forest Service. Potencjalne burze z piorunami zostały zaszczepione zarodkami jodku srebra. Najwyraźniej zmieniono charakterystykę piorunową niektórych burz podróżujących, ale nadal nie wykazano jednoznacznie, że piorun z chmurami można zmniejszyć.

Stłumienie gradu
W wielu rejonach świata grad robi ogromne zniszczenia w rolnictwie, zwłaszcza w sadach owocowych i polach zbożowych. Były projekty rozsiewania chmur, których celem było zmniejszenie szkód spowodowanych gradem. Niektóre operacje próbowały umieścić tak wiele jąder w przechłodzonych częściach cumulonimbusa, że ​​byłyby one niemal całkowicie przekształcone w kryształy lodu. Taki zabieg, nazywany podsiewaniem, nie jest uważany za praktyczny ze względu na duże ilości materiału potrzebnego do zasiania chmur nad obszarem wystarczająco dużym, aby mieć znaczący wpływ.

Większość prób tłumienia gradu opiera się na założeniu, że obrażenia zostaną zmniejszone, jeśli rozmiary gradobicia zostaną zmniejszone. To nie wymaga przesiewania. Rozważmy na przykład nieużytkowaną chmurę, która wytwarza jeden gradobicie o średnicy dwóch centymetrów w każdym metrze sześciennym powietrza. Gdyby wysiewanie zarodków lodu mogło spowodować 100 jednorodnych gradobitów w tej samej objętości z tej samej dostępnej ilości przechłodzonej wody, ich średnice wynosiłyby około 0,4 centymetra. Małe kamienie stopiłyby się, gdy spadły przez warstwę ciepłego powietrza poniżej poziomu zamarzania. Nawet gdyby nie stopiły się całkowicie, tworząc deszcz, zanim grad opadłby na ziemię, byłyby zbyt małe, by wyrządzić poważne szkody.
W wielu krajach przeprowadzono wysiewanie potencjalnych jodków za pomocą jodku srebra. Większość jąder lodu została rozproszona z generatorów naziemnych lub zamontowanych na samolotach. W Szwajcarii okazało się, że może być więcej gradów wytwarzanych przez siew. W Argentynie wyniki wydawały się zależeć od rodzaju sytuacji pogodowej. W Stanach Zjednoczonych odnotowano różne wyniki.

Radzieccy eksperymentatorzy wstrzyknęli jądra lodu bezpośrednio do przechłodzonych części chmur za pomocą rakiet lub artylerii. W tej ostatniej technice pocisk eksploduje i rozprasza jądra. Rakiety niosą cylinder z substancją pirotechniczną nasyconą jodkiem srebra lub jodkiem ołowiu. Przechodzi przez chmurę podczas palenia przez okres 45 sekund. Spektakularny sukces w redukcji gradu odnotowali sowieccy naukowcy. Podane współczynniki korzyści do kosztów wahały się od 4 do 1 do 17 do 1. Nie przeprowadzono niezależnych testów tych procedur, w wyniku czego wielu innych naukowców zajmujących się atmosferą zawahało się zaakceptować twierdzenia o sukcesie w wartości nominalnej.

Poważne burze
Huragany mogą powodować powszechne zniszczenia i ludzką niedolę. Przeciętny huragan ma ogromną energię. W ciągu jednego dnia uwolniona energia wynosi około 1,6 × 1013 kilowatogodzin lub co najmniej 8000 razy więcej niż energia elektryczna wytwarzana każdego dnia w Stanach Zjednoczonych. Ta ilość odpowiada dziennej eksplozji 500 000 bomb atomowych o 20-kilotonowej odmianie Nagasaki. Liczby te powinny wyjaśniać, że próba zmodyfikowania huraganów za pomocą brutalnej siły byłaby niepraktyczna. Konieczne jest znalezienie środków, dzięki którym mały wkład energii może zakłócić naturalną niestabilność i doprowadzić do dużych wyników. Siew zarodków lodu jest jednym z takich podejść, które badano w przeszłości.

Pierwszy test wysiewu huraganów przeprowadził w 1947 r. Irving Langmuir i jego koledzy, którzy w czasie burzy rozprowadzili około 91 kilogramów zgniecionego suchego lodu. Najwyraźniej byli przekonani, że zaszczepienie spowodowało zmianę toru, po której nastąpiła burza.

18 i 20 sierpnia 1969 r. Huragan Debbie został zasiany w ramach projektu Stormfury, serii eksperymentów modyfikujących huragan przeprowadzonych przez Environmental Science Services Administration i US Navy. Ciężkie dawki jodku srebra spadły na chmury huraganów z samolotów. Maksymalne zmierzone prędkości wiatru w huraganie zmniejszyły się o 31 i 15 procent w ciągu dwóch wysianych dni. 19 sierpnia, dzień między dwoma lotami, burza ponow- nie uległa ponownemu wzmocnieniu.

Wyniki tego eksperymentu były w kierunku przewidywanym przez matematyczny model hipotetycznego huraganu. Ponieważ zmierzone wiatry w dwóch huraganach zasianych we wcześniejszych latach również się zmniejszyły, naukowcy z projektu Stormfury byli optymistycznie nastawieni, że huragany mogą być korzystnie modyfikowane. Późniejsze badania sugerowały jednak, że intensyfikacja burz była częścią naturalnych cykli. Projekt Stormfury został przerwany w 1983 r. I obecnie nie ma żadnych programów do modyfikacji huraganu.

Gwałtowna natura tornad wydaje się dyktować istotne programy badawcze, aby zwiększyć nasze zrozumienie i kontrolę nad tymi burzami. W rzeczywistości bardzo niewiele uwagi naukowej poświęcono próbom modyfikacji tornad. Spekulowano, że mogą na nich wpływać wystrzeliwując w nie rakiety i rozprowadzając materiały, aby zmodyfikować ich strukturę temperatury lub właściwości elektryczne. Niestety, tak niewiele wiadomo o tornadach, że niewielu naukowców ma pewność, że takie schematy będą skuteczne.