Siew chmurowy, celowe wprowadzanie do chmur różnych substancji, które działają jako jądra kondensacyjne lub jądra lodu w celu wywołania opadów. Chociaż praktyka ma wielu zwolenników, w tym urzędników państwowych, stanowych i prowincjonalnych, niektórzy meteorolodzy i naukowcy zajmujący się atmosferą kwestionują jej skuteczność.

Pierwsze eksperymenty z siewem w chmurze zostały przeprowadzone w 1946 r. Przez amerykańskiego chemika i meteorologa Vincenta J. Schaefera, a od tego czasu przeprowadzono siew z samolotów, rakiet, armat i generatorów ziemi. Stosowano wiele substancji, ale najskuteczniejszy był stały dwutlenek węgla (suchy lód) i jodek srebra; używane w chmurach przechłodzonych (złożonych z kropelek wody w temperaturach poniżej zera) tworzą jądra, wokół których wyparowują kropelki wody. Powstała para wodna osadza się w kryształach lodu, które szybko się budują, gdy same kropelki wody się przyczepiają. W chmurach o temperaturze powyżej zera cząsteczki chlorku wapnia zapewniają jądra kondensacji wokół których tworzą się krople deszczu. Podjęto próby wykorzystania tych substancji w operacjach wysiewu chmur, które minimalizują uszkodzenia upraw i budynków z gradobicia.